πρωτόβουλος

-η, -ο / πρωτόβουλος, -ον, ΝΜ

1. αυτός που αναπτύσσει πρωτοβουλία

2. (στο Βυζ.) (ως αξίωμα) ο πρώτος αυτοκρατορικός σύμβουλος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πρωτ(ο)-* + -βουλος (< βουλή), πρβλ. κακό-βουλος].